Zondagochtendritueel

‘Elke Duitse Herder bijt ooit een keer zijn baasje.’

Oud Chinees spreekwoord.

Mijn anderhalf jaar oude dochter staat graag vroeg op en daarom waren wij afgelopen zondag om zes uur al uit de veren. Met haar voorop in het kinderstoeltje, fietste ik naar het park. Daar waren verschillende honden hun bazen aan het uitlaten en één van die honden had een psychische stoornis. Het was een Herder, maar ik kon niet zien of het een Duitse, Mechelse of Noord-Koreaanse was. Hij blafte veel en hard en rende als een bezetene om onze fiets heen. Daarbij hapte en snapte hij in het rond en beet mij ineens zonder mijn toestemming in mijn been! Het deed pijn en ik probeerde weg te komen van dit duivelse kolerebeest. Ik schold de hond daarbij uit, onder andere voor rotte vis, maar dat maakte geen enkele indruk, zelfs niet toen ik hem uitschold voor ‘hypocriete charlatan’.

“Ik trok mijn broekspijp omhoog en zag op mijn been tandafdrukken en het begin van een fikse blauwe plek. ”

Daarom fietste ik maar snel weg voordat hij zijn ongepoetste tanden ook nog in mijn dochter kon zetten. Van een afstand zag ik dat hij werd nagezeten en teruggeroepen door zijn bazin die schreeuwde: ‘Henkjan, hier! Henkjan!’ Van veilige afstand schreeuwde ik naar het vrouwtje: ‘Uw hond moet aan de lijn! En u trouwens ook, als ik uw pens zo zie!’ Ze hoorde het niet, want ze had het veel te druk.

Ik trok mijn broekspijp omhoog en zag op mijn been tandafdrukken en het begin van een fikse blauwe plek. Mijn tatoeage zat er gelukkig nog. Er was geen bloed en ik besloot om ditmaal eens geen tetanus-injectie te gaan halen. Met mijn ene been slepend over de grond fietste ik naar de speeltuin tegenover ons huis. Daar zette ik de fiets neer en haalde dochtertje uit de stoel, dat meteen koers zette naar de glijbaan.

Ik ging op een bankje zitten en wreef zachtjes over mijn been. Mijn blik viel op iets blinkends in de bosjes. Wat zou dat nu zijn? Ik hinkte erheen en zag dat het een tas was. Of beter: een hoes. Een gitaarhoes. Of nee: een basgitaarhoes. Ik nam het ding uit de struiken en ritste hem open. Er zat een basgitaar in! Een echte! Hoe kwam die daar nu terecht? Was ze er neergegooid door een dief zonder muzikale opleiding? Of was ze gedropt door een basgitaarsmokkelaar?

Met mijn been in de ene hand en de basgitaar in de andere liep ik naar huis. Op de bas zat een sticker met het telefoonnummer van een muziekinstrumentenwinkel. Ik belde het op de eerste werkdag na de vondst en beschreef de basgitaar. De verkoper aan de andere kant van de lijn zei: ‘Zat hij soms in een blauwe canvas hoes van merk X?’ Dat was inderdaad zo. ‘Dan is hij van de bekende Nederlandse bassist Pim Dijkman, die regelmatig te diep in het glaasje kijkt. (Om redenen van privacy heb ik de voornaam van Pim Dijkman aangepast, want eigenlijk heet hij Wim.) Hij gaf mij het e-mailadres van Pim en ik stuurde hem een bericht over de verloren bas. Hij heeft zich nog niet gemeld.