In het vliegtuig zat ik vandaag naast een Nederlands stelletje van midden twintig. Op het vliegveld van Praag waren ze me al opgevallen, want ik hoorde de jongen daar ontevreden tegen het meisje zeggen: “Hebben ze hier niet gewoon een portie bitterballen, of zo?”

Toen ik later in het vliegtuig naast hen op mijn plaats bij het gangpad wilde gaan zitten, vroeg de jongen in het Engels of ik er bezwaar tegen had om bij het raam te gaan zitten. Hij had namelijk hele lange benen. Ik antwoordde in het Limburgs dat ik daar geen bezwaar tegen had omdat ik EasyJet-benen heb.

Tijdens de vlucht kon ik me moeilijk concentreren op het spannende boek dat ik wilde lezen, omdat de jongen voortdurend college gaf over vliegtuigen. “We zitten nu in een Airbus, een Airbus A320, om precies te zijn”, zei hij tegen zijn vriendin. “Hoe weet ik dat? Dat kun je zien aan de vleugeltips. Die wijzen namelijk naar boven én naar beneden. Bij een Boeing wijzen ze alleen naar boven.” De vriendin luisterde netjes, maar zei niets terug. De jongen ging door. “Voor EasyJet is het heel handig om alleen Airbussen te hebben en geen Boeings en Airbussen door elkaar. Het onderhoudspersoneel hoeft dan namelijk maar één model te beheersen. Je kunt dat vergelijken met een autogarage waar bijvoorbeeld alleen maar de Peugeot 308 onderhouden wordt. Dat is veel handiger, anders moet het personeel namelijk alle Peugeots kennen.”

“De vriendin nam het allemaal voor kennisgeving aan en zei niets terug. ”

Het viel me op dat hij vaak het woord ‘namelijk’ gebruikte. Hij sprak door in lange volzinnen, over de brandstof, de flaps, de ailerons, de pilotenopleiding, hun salaris en hun relatie met het cabinepersoneel. De vriendin nam het allemaal voor kennisgeving aan en zei niets terug. Pas tegen het einde van de vlucht, toen de gezagvoerder al “Cabin crew, take your fiets” had gezegd, hoorde ik pas voor het eerst haar stem. “Ooo, we gaan nu door de wolken!”, zei ze. Nu zei de jongen op zijn beurt niets, zelfs niet “namelijk.”

Na de landing, tijdens het taxiën, ging hij door met het spuien van zijn kennis. “Die verkeerstoren moet zo hoog zijn, want ze moeten namelijk in één keer alle vliegtuigen op het vliegveld kunnen zien. Kijk, daar heb je de Emiraat. Dat is het grootste passagiersvliegtuig ter wereld; misschien zelfs wel het grootste vliegtuig. Er kunnen vijfhonderd mensen in. We komen aan bij Hotel 2, denk ik, maar ik kan me vergissen, het kan ook gate M7 zijn. We zullen zien…” Voor die twijfel had hij ook een aannemelijke verklaring, maar die ben ik vergeten, omdat ik ze niet snapte.

Door die jongen heb ik me tijdens de vlucht prima vermaakt en veel geleerd, maar ik hou wel een beetje mijn hart vast voor de relatie van deze twintigers. Had ik moeten ingrijpen? Had ik moeten zeggen dat het voor onderhoudspersoneel helemaal niet zo leuk is om zich alleen maar met één soort toestel te mogen bezighouden? Had ik moeten zeggen dat hij ook eens zijn vriendin aan het woord had moeten laten? Of een dialoog in plaats van een monoloog had moeten nastreven? Of dat het minder interessant is om te zeggen wat je al weet in plaats van te luisteren naar wat je niet weet? Ik weet het niet, maar ik ben bang dat die vriendin binnenkort tegen haar volgende vriend zal zeggen: “Die Arend-Jan was onverbeterlijk. Hij heeft me maar liefst een jaar en acht maanden lang doorgezaagd over de burgerluchtvaart en hij lustte alleen bitterballen.”